هفت فروردین

با تو من با بهار می رویم

هفت فروردین

با تو من با بهار می رویم

لغتنامه حبه انگوری

پسرک در تکلم به نسبت کارای دیگه پیشرفت سریع تری داشت . گر چه اصولا چون خجالتیه غیر از من و پدرش هیچ کس حرف زدن و شیرین کاریاش رو نمی بینه ( چه حیف ) ! کلماتی که یاد میگیره و ادا می کنه تابع هیچ الگوی خاصی نیست ( البته به غیر از مامان که تقریبا از سه ماهگی آواشو ادا می کرد ) مثلا وقتی هنوز به زحمت چند تا کلمه رو بلد بود بگه یه دفعه دیدیم هی میگه «دوباره » ! یا مثلا یه دفعه ترکیب کامل آب بازی رو یه روز دیدم میگه یا توی رنگها اولین رنگی رو که یاد گرفت بگه زرد بود اونم با چه غلظتی . معمولا هم همه چی رو یه دفعه رو می کنه و البته لحن و صداشم خیلی کودکانه و شیرینه ( دست و پای بلوری رو داشته باشید ) . از اونجایی هم که وقتی پای فیلم و ضبط صدا میاد وسط هیچی نمیگه و همکاری نمی کنه دیدم بهتره کلمات و عبارات خاص خودشو تا جایی که یادم می مونه اینجا بنویسم . بخصوص که دیگه تقریبا کامل همه چی رو داره میگه و جمله می سازه و شعر می خونه و این دست و پا شکسته ها به تدریج فراموش میشه .
1-چون عشق ماشینه با ماشینا شروع می کنم اسم خیلیاشونم بلده :
کامانو سیمان : کامیون سیمان مخلوط کن ... در همین راستا کامانو باری و کامانو زباله
توتوتو : تراکتور
ماشین پوسی : ماشین پلیس
پِزو : پژو
ماشین بابا : هر 206 ی که می بینه
آتابوس : اتوبوس
ماشین آتشی : ماشین آتش نشانی
هَن : ون
شاسی بانا : ماشین شاسی بلند
اَتار : قطار
دیگه وانت و سمند و بنز و موتور و  تریلی و این چیزا رو که درست میگه . فکر کن که بچه فسقلی هنوز دو سالش نیست میگه کمباین !
2-حیوونا :
زَپ : اسب !
سباب : سنجاب
گاف : گاو
گربَه : گربه Gorbah ( در کمال شگفتی اولین حیوونی بود که اسمشو یاد گرفت ولی حالا چرا پیشی نه و گربه ! )
َاَگوشی : خرگوش
اَزی : خرسی !
پاگونه : پنگوئن
اَدَک : اردک
مایی : ماهی
زَبایی : زنبور طلایی
بوزی : بز
ریبا : روباه
جوجوآ : سی دی های بیبی انیشتین !
دیگه بقیه چیزا رو هم یا نمی گه یا کامل میگه
3- اشکال : دایره و بیضی رو خیلی خوب میگه بقیه رو هم می شناسه ولی خوب نمی تونه بگه
4-بابا و مامان در مواردی که می خواد خرمون کنه هم میشه بابایی و مامایی ( البته کاربرد مامایی خیلی وسیعه دیگه ) ... در همین راستا مامان زُگ و بابازُگ هم که می دونید چیه و البته پیش از همه اینا عمه رو یاد گرفت به صورت عمَّه ( کلا با فتحه بیشتر حال می کنه بچم )
5-خوردنی ها:
بالو : پلو
ماست که اولین چیزی بود که یاد گرفت . هر وقت از مهد میومد می گفتم ناهار چی خوردین ؟ می گفت ماست
بَنیر : پنیر
ازینا : کاکائو ( همیشه اسمش یادش میره و هول میشه میگه ازینا ولی بلده بگه کاکایو )
قُص : قرص
نُس : سس
عدس پلو ! : با کاملترین و بهترین تلفظ . یه وقفه کوچیک بین عدس و پلو
آد دود : آش دوغ ( آش دوغ عشقشه )
ژله : اصولا دلش می خواد به پاستیل بگه ژله . شایدم چون کم می بینه و می خوره
ایار : خیار ( بعد مثلا گوجه رو از همون اول کامل گفت )
کیک مامان پزون : کیک (  حالا من پخته باشم یا آماده باشه . بله تعجب نکنید یه بار باباش گفته یاد گرفته )
6-اشیاء :
جورو : جاروبرقی
شاژی : جارو شارژی
بَشاشو : بخارشو ( قبلا می گفت بوشوشو )
قَتِ قوت : چرخ گوشت
دیزدیزی : همه چیزایی مثل آسیاب برقی و غذاساز و ریش تراش و سشوار و ... که صدای اینجوری داره
یایان : گوشی موبایل فلک زده من ! ( قبلا بهش می گفت آی لایی یعنی آی لاو یو . چون یه انیمیشن توش داشت که اینو می گفت )
پیتینه : پرینتر
7-سایر :
بوزی : یه بار داشت کاغذ می خورد بهش گفتم مگه تو بزی ! خیلی خندید و تا مدتی هی ادای منو درمی آورد و می خندید . حالا هر چیز غیرخوراکی بذاره دهنش خودش میگه بوزی ! و می خنده .
مامان شونه : یه روز اومد منو با اسم بگه اشتباهی گفت شونه ، خودش خنده اش گرفت و حالا هم راضی نمیشه اسم منو درست بگه دیگه !
دیگه تقریبا همه شعرهای کتابی و من در آوردی هم که براش خوندم حفظ شده و می تونه کاملشون کنه
امروز هم موفق شد بگه که مامان بزرگ بهم میگه « جیران بالام » !
فعلا اینایی که یادم بود نوشتم که میراث شفاهی پسرم حفظ بشه و در آینده ممکنه کاملترش کنم  .

بعدنوشت :
کُف فیل : پف فیل
اَوا اویه : هوا خوبه
ماشین اِوینا : ماشین ام وی ام
وانت ِِ شیطونه : یه وانتی که مثل کامیون پشتش بلند شد و خاک خالی کرد .
ماشین مُسابه : ماشین مسابقه
ماشین جَری : ماشین جرثقیل
آگا : آقا
بَ : بغل
میگازه : گاز میده ( اینو تو مهد یاد گرفته )
میسی : مرسی
بُعورم : بخورم ( همچنین شب بعیر و ... )
اَریبا : هواپیما
قالبانه : قابلمه
یچخال : یخچال

و اینک مشروح خبرها

یک . سال تحصیلی بالاخره تموم شد ( البته یه ماه پیش ) به عبارتی  به درک واصل شد . از بس که من تو این 9 ماه پوستم کنده شد و از بس سخت گذشت . نه اینکه کارم سخت تر از سالهای دیگه بود به هر صورت که من کارمو دوست دارم ولی شرایطم امسال فوق العاده سخت بود . پسرک کوچیک بود و به شدت به من وابسته . بچه حساسی هم هست و تا بیاد به مهد عادت کنه که در نهایت عادت نکرد پدرم دراومد . وابستگی خودم به بچه و ناراحتی از اینکه نمی دونم بدون من چه می کنه و چی بهش میگذره یه طرف و مسیر رفت و آمد مدرسه و مهد و کار کردن با آدمای عجق وجق و انواع بی عدالتی ها و بدبختیایی که جزء نوامیس نظام آموزش پرورش شده هم از اون طرف و دست تنهایی و افسردگی و مسائل روحی و شخصی خودم هم از اون یکی طرف منو به 284 قسمت مساوی تقسیم کردن . یعنی سال که تموم شد دلم می خواست لباس و کیف و کفش مدرسه رو آتیش بزنم .

دو . الان 4 ساله که من به امید بازنشستگی پیش از موعدم . ماجرا خنده دار شده دیگه . هر چی میریم جلوتر و میگم خوب امسال دیگه تمومه می بینیم دوباره یه ماده و تبصره و کوفتی سر راهمون سبز شد . امسال که دیگه رئیس کارگزینی می گفت وقتی یه سال مرخصی بدون حقوق می خوای بگیری بهت نمیدن چه امیدی به بازنشستگی داری ! راست میگه دیگه نظام بردگیه دیگه نه نظام استخدامی ( فقط توصیه من به جوانان اینه که خنگ نشن خودشونو آویزون سیستم کارمندی بکنن آدم دستفروش باشه ولی آقای خودش باشه و نوکر خودش )

سه . موفق شدم مهد کودک بچه جانمو عوض کنم یعنی مهدی که نزدیک خونمونه و پارسال به دلیل کمبود فضا ثبت نامش نکردن بالاخره با هزار دوندگی و خواهش قبولش کردن و بااااااری به چه سنگینی از دوش من برداشته شد . واقعا رفت و آمد مهد قبلی پدرمو درآورد . از وقت و انرژی و هزینه آژانسش بگیر تا اعصابی که بخوای با راننده های مختلف سر و کله بزنی  .مهد جدید خیلی نزدیکه بعلاوه اینکه منظم تر و قانونمندتر به نظر میان . بچه هم زودتر به اینجا خو گرفت بماند که همچنان موقع جدایی از من می چسبه و گریه و مامان مامان می کنه ولی ظاهرا خیلی زود آروم و سرگرم میشه . شانس خوب من اینه که بسیار به موسیقی و اسباب بازی و  بچه ها علاقمنده و توجه نشون میده . ( همه می گفتن برای چی تابستون می خوای بذاریش مهد در حالی که خودت خونه ای ؟ نمی دونن پیر من و بچه در میاد تا وقفه ایجاد شده رو جبران کنیم آخر تابستون .  بعد اینکه من آدم نیستم ؟ وقت نمی خوام ؟ کی به کارام برسم ؟ همین دو سه روز در حد دو ساعت که میره خودش کمک بزرگیه تا من بتونم به خودم و زندگی یه سر و سامونی بدم )

چهار . خودم خوب نیستم . حال روحیم ؟ نه بابا اون که اصلا دیگه به وادی فراموشی سپرده شده حتی وقت نمی کنم بهش سر بزنم ولی جسمی خرابم . سرفه های آلرژیک که ماهها جون به لبم کرده بود بالاخره با مراجعه به کلینیک آلرژی و مصرف دارو آروم شد ولی معده معده معده ! و البته داستانهای دیگه که بگذریم .

پنج . پنج عدد مورد علاقه منه پس خبر مهم و شیرینمو تو این شماره میگم : دلبندک من راه افتاد یعنی بالاخره راه افتاد . تقریبا در 22 ماهگی . یعنی من همیشه باید بابت همه چیز کاسه صبرم لبریز بشه و وقتی ازش مایوس شدم اون اتفاقی که باید بیفته میفته . کم مونده بود بالاخره بعد این همه به بی خیالی زدن خودم و بی تفاوتی به حرف و حدیث ملت مجاب بشم که بچه رو ببرم کاردرمانی . می دونستم این کار شرایط رو بدتر می کنه . پسر من روحیه اش خیلی لرزان و حساسه . باید بالاخره اعتماد به نفس لازمو خودش به دست میاورد که آورد و نمی تونم بگم چقدر خوشحالم . وقتی دیدم در اوج مریضی و بی  حوصلگی یه دفعه شروع کرد به راه رفتن واقعا اولین واکنشم گریه بود .( چقدر من طفلکم به خدا )

شش . امروز بالاخره مذاکرات هسته ای هم به سرانجام رسید و به توافق رسیدن و دست و جیغ و هورا ... . شانس من و این مملکت خیلی شبیه همه . اتفاق خوبه میفته ها ولیک به خون جگر شود و این حرفا . اما خداییش این مدتی که بر ما گذشت فقط چند سال و بخشی از زمان نبود خیلی چیزا رفت که هرگز برنمیگرده و جبران نمیشه . کی می خواد جواب بده ؟ امیدوارم اون دادگاه عدل الهی رو واقعا ببینیم . حالا این گوی و این میدان ببینیم بدبختی و بیچارگیامون کار دشمن بود یا سوءمدیریت و بی فرهنگی و .... اه ولش کن بابا حوصله ندارم وارد این داستان بشم . هیچی همین دیگه فقط مرسی آقای ظریف و تیم حرفه ایش که ثابت کردن اخلاق و سواد و شعور چقدر مهمه حتی تو یه همچین عرصه عظیمی . خسته نباشی مرد بزرگ !



پ . ن  : اول تیتر زده بودم خلاصه خبرها ولی دیدم طبق معمول پرچونگی کردم . اصلا موجز نوشتن هم هنریه که بنده ندارم .