امید

  

من از ترحم بر خویش سخت بیزارم   

و با وجود همین چهره های آشفته   

من آن سپیدی خاکسترم  

که ته نشین شده ام  

و مانده ام  

و چشمهایم را  

به چشمهای تو می دوزم  

و دلشکستگی ام را امید می خوانم  

به این گمان که در آن زیر  

                                       زیر خاکستر  

اجاق مختصری هست و صبر باید کرد  

به این امید و خیال است  

که ته نشین شده ام  

و مانده ام

 به رغم آنکه  

دلم چکاوک آتش گرفته را ماند 

مدام می سوزد  

                          رضا براهنی